دیگر بس است پونه ی من از سفر بیا بغض تمام پنجره ها در غمت شکست

چشمم به حرمت غم تو تا سحر گریست در ساحل عبور تا صبحدم نسشت

در کوچه های حادثه تنها شدن بس ست دیگر برای عاطفه هم طاقتی نماند

رفتی و آن قناری زیبا و مهربان یک نغمه هم برای دل عاشقان نخواند

با دیدن طلوع دو روح همیشه سبز قلبم برای تازه شدن تنگ می شود

تو رفته ای و نقره ی مهتاب آرزو از غصه ی نبود تو کمرنگ می شود

یک شب به احترام دل عاشقم بیا مرد از غمت ستاره ی دل آُسمان من

هر شب کنار پنجره تنها نشسته ام شاید بگیری از دل رویا نشان من

از آن زمان که رفته ای از کوچه باغ عشق در چشم یاس عاطفه باران گرفته است

 صبر و قرار از دل یاران گرفته استرفتی و دل به یاد نگاه بهاریت در آرزوی یک تپش عاشقانه است

امواج سرخ دیده ی دریایی دلم غرق نیاز و حسرت و اشک و بهانه است

تنها گناه آن دل دریایی تو بود یک روز محض خاطر گلها فدا شدن

اما بدان فرشته ی من در جهان عشق دست غریب لاله فشردن گناه نیست

اینجا هنوز مثل نگاه تو هیچکس تسکین درد یاسمن بی پناه نیست

حس لطیف و آبی باران انتظار تنها بلوری از دل بی انتهای توست

سوگند آُسمانی دلهای مهربان هر شب به احترام شکفتن برای توست

دیگر بس است پونه ی من از سفر بیا